Het is vandaag “Gedichtendag”… maar alle poëzie die ik normaalgezien in me draag lijkt onderhevig te zijn aan een writer’s Block. Dat is net zoals in de liefde… Als die geblokt wordt, buiten je wil om, voelt het aan als een gesel die je volledige zijn beperkt.
Gevoelens die er wederzijds waren en zijn worden plots verondersteld om een meer eenzijdig en verdoken bestaan te gaan leiden, hopende dat met het langzaam afsterven van de hoop ook de gevoelens een stille dood zullen sterven. Want, welke zin heeft het gevoelens in leven te houden, ze te voeden met hoop. Is het niet zinvoller om hoop te voeden met wederzijdse gevoelens?
Gezien ik 13 jaar “buiten circuit” geweest ben is moderne relatievoering mij eigenlijk compleet vreemd en ben ik op dat vlak dus een 30-something-virgin. Bijgevolg ben ik dus zeker geen expert op het vlak van “how to break up and move on”, hoewel ik het laatste jaar wel wat schade heb ingehaald. Maar, dan nog, als het je geheel onverwacht en out of the blue treft, dan word je daar toch wel even stil van en begin je te evalueren. Je beoordeelt niet alleen de situatie, maar reflecteert ook, staat stil bij jezelf en bij de ander.
Plots worden gevoelens, die met een grote “L” geschreven en aangevoeld worden en die voorheen een beschermd en afgeschermd bestaan konden leiden en door beiden maandenlang gekoesterd werden, onderhevig aan rationaliteit en realiteit. Ze worden afgewogen en getoetst in een veel te vroeg stadium. Ratio en emo staan plots haaks tegenover elkaar.
Where do we go from here wordt dan plots where do I go from here? Individuele dromen van een gemeenschappelijk doel krijgen opeens een naïeve bijklank en voor je het beseft moet je toegeven dat reality bites, eender hoe hard je je er ook tegen verzet. Het doet pijn om degene die me scheen te begrijpen los te laten en zijn eigen weg te laten vinden...
Wat rest er je dan nog naast hoop? Natuurlijk, aanvaarding zal er komen, al dan niet gedwongen, want uiteindelijk kan je daar niet om heen. Als je vraag om gemeenschappelijke tijd niet verhoord werd, dan moet je het doen met de individuele tijd die je ongewild toebedeeld krijgt. En ja, die tijd gaat haar gang, want het is een illusie te geloven dat je de tijd kan stopzetten, kan terugdraaien of in de hand hebt.
Mijn gedichtendag komt wel weer, niet vandaag, niet morgen, niet volgende week. En, tot dan geniet ik van de stilte in mijn hoofd die de writer’s block veroorzaakt en die ik enkel doorbreek door af en toe mijn zinnen te verzetten met muziek die me aan betere tijden herinnert en die de hoop op betere tijden voedt.
Want, tijd en hoop zijn wat er nu nog resten.
Gevoelens die er wederzijds waren en zijn worden plots verondersteld om een meer eenzijdig en verdoken bestaan te gaan leiden, hopende dat met het langzaam afsterven van de hoop ook de gevoelens een stille dood zullen sterven. Want, welke zin heeft het gevoelens in leven te houden, ze te voeden met hoop. Is het niet zinvoller om hoop te voeden met wederzijdse gevoelens?
Gezien ik 13 jaar “buiten circuit” geweest ben is moderne relatievoering mij eigenlijk compleet vreemd en ben ik op dat vlak dus een 30-something-virgin. Bijgevolg ben ik dus zeker geen expert op het vlak van “how to break up and move on”, hoewel ik het laatste jaar wel wat schade heb ingehaald. Maar, dan nog, als het je geheel onverwacht en out of the blue treft, dan word je daar toch wel even stil van en begin je te evalueren. Je beoordeelt niet alleen de situatie, maar reflecteert ook, staat stil bij jezelf en bij de ander.
Plots worden gevoelens, die met een grote “L” geschreven en aangevoeld worden en die voorheen een beschermd en afgeschermd bestaan konden leiden en door beiden maandenlang gekoesterd werden, onderhevig aan rationaliteit en realiteit. Ze worden afgewogen en getoetst in een veel te vroeg stadium. Ratio en emo staan plots haaks tegenover elkaar.
Where do we go from here wordt dan plots where do I go from here? Individuele dromen van een gemeenschappelijk doel krijgen opeens een naïeve bijklank en voor je het beseft moet je toegeven dat reality bites, eender hoe hard je je er ook tegen verzet. Het doet pijn om degene die me scheen te begrijpen los te laten en zijn eigen weg te laten vinden...
Wat rest er je dan nog naast hoop? Natuurlijk, aanvaarding zal er komen, al dan niet gedwongen, want uiteindelijk kan je daar niet om heen. Als je vraag om gemeenschappelijke tijd niet verhoord werd, dan moet je het doen met de individuele tijd die je ongewild toebedeeld krijgt. En ja, die tijd gaat haar gang, want het is een illusie te geloven dat je de tijd kan stopzetten, kan terugdraaien of in de hand hebt.
Mijn gedichtendag komt wel weer, niet vandaag, niet morgen, niet volgende week. En, tot dan geniet ik van de stilte in mijn hoofd die de writer’s block veroorzaakt en die ik enkel doorbreek door af en toe mijn zinnen te verzetten met muziek die me aan betere tijden herinnert en die de hoop op betere tijden voedt.
Want, tijd en hoop zijn wat er nu nog resten.
Je komt er wel weer bovenop meid. like the cliché sais: Time will tell.
BeantwoordenVerwijderenliefs, pices xxx