Finaledag Conti 4x4 Trophy

De finaledag van de Conti 4x4 Trophy zit erop… En, neen, we zijn niet bij de 14 teams die hun koffers pakken voor Marokko en er volgende maand door de Sahara en het Atlasgebergte cruisen in Hummer H3’s.

Helaas? Bwah, ik weet het niet. De finaledag was alvast super-leuk en van A-Z netjes en mooi uitgewerkt. Aan alles was gedacht, zodat we de ganse dag voorzien waren van eten, drinken, sanitaire voorzieningen (belangrijk als je in een zandgroeve in the middle of nowhere zit), goed uitgewerkte proeven en ruime timings om deze af te leggen.

Onze dag was alleszins rijk gevuld… ’s Ochtends zijn we tijdig opgestaan om te kunnen genieten van een lange douche. Voorzien van outdoor-schoeisel, comfortabele kledij en een rugzak zijn we dan richting Chaumont-Gistoux gereden, op 65 km van Hasselt, via de “gewone” weg Sint-Truiden, Tienen, Jodoigne. Een ruim uurtje later kwamen we er aan, een half uur te vroeg, maar toch niet de eersten. Enkele Waalse teams stonden ook al aan de zandgroeve klaar om hun geluk te beproeven.

Een ontbijt stond al klaar in de grote tent en nadien konden we ons op het gemak gaan aanmelden en onze opdrachtenkaart gaan halen, waar ons dagprogramma op vermeld stond. Samen met nog een Vlaams team uit Roeselare en 2 teams uit Wallonië vormden we de “witte groep”, die de hele dag samen zou zijn om dezelfde proefvolgorde af te leggen. Met het koppel uit Roeselare klikte het direct en amuseerden we ons wel. De 2 Waalse heren waren dan weer geheel op zichzelf en het Waalse jonge koppeltje was ook niet dadelijk geweldig sociaal, ook al spraken ze prima Nederlands. Ik vermeld dit omdat de sfeer in de groep er helaas geen was van een sterk team van 8 personen, maar eerder eentje van 4 Vlaamse en 2x2 Waalse deelnemers, wat het groepsgevoel niet echt ten goede kwam, ook al stelden we (het koppeltje uit Roeselare en wij) ons heel sociaal en open op. Nu ja, de taal zal er wel voor iets tussen gezeten hebben, allicht.

De eerste proef van de dag bestond er voor onze ploeg in een bandenwissel door te voeren op een jeep die in het diepe zand stond. Gezien mijn ventje dit beroepshalve doet, als we het diepe zand even buiten beschouwing laten, waren we op 5 minuutjes klaar en is hij aan het team uit Roeselare nog wat tips gaan geven. We kregen er van de mensen van Continental nog wat tips mee over hoe je een wagen terug uit het zand krijgt als hij vastzit en er nergens iets is om hem eruit te trekken (boeiende en onverwachte dingen geleerd dus). Want, het was geenszins een “race” om zo snel mogelijk zoveel mogelijk punten te scoren, maar het is de bedoeling dat je op die finaledag wat opsteekt, dat je veiligheid boven alles plaatst en men de kans krijgt je te leren kennen om zo tot een “ideale groepssamenstelling” van 14 winnende teams te komen. Het is dus zeker geen roekeloze dag auto’s door het zand rijden en gek doen…

We kregen ook een quiz mee, waar we de ganse dag tijd voor hadden en die we mochten invullen door “hulplijnen” te gebruiken, zodat tussen de proeven in er veel teams aan het sms-en en bellen waren naar het “thuisfront” om antwoorden voor hen op te zoeken. Het moet gezegd: we waren goed voorbereid! Mijn ventje weet héél véél over auto’s en kon dus de eerste 2 bladzijden vlot invullen (autotechnische zaken, bandenkennis, 4x4-wetenswaardigheden enz.). De volgende 2 bladzijden waren dan weer een kolfje naar mijn hand, gezien ik me écht wel heel goed voorbereid had: de betekenis van Marokkaanse woorden, vragen over de streek, het land, de koning, religie, politiek, geschiedenis, demografie, geografie, enz enz. We kenden die antwoorden bijna allemaal uit het hoofd (ik had er dan ook echt 2 weken op geblokt, alsof het een schoolexamen was), hebben 2 dingen thuis laten opzoeken en voor alle zekerheid nog enkele antwoorden dubbel gecheckt aan de hand van de map met info die ik had meegenomen.

Vervolgens de on-road proef met eigen wagen: een “bolletje-pijltjes”-kaart mee en 4 checkpoints die we moesten passeren “en route”. Leuk, gezien het mooie landschap en de eindeloos lijkende veldwegen die we passeerden. Eén checkpoint stond op “de verkeerde plaats”, zodat we onze ploegmaats onderweg toch geholpen hebben om de juiste plaats te vinden, daar er écht wel een foutje op de kaart stond.

Rond de middag stond er een frietkar met hamburgers klaar en konden we genieten van de warme middagzon terwijl we de andere ploegen in de gaten hielden bij het doen van bepaalde proeven die wij pas namiddag op het programma hadden staan. Tijdens de lunch werden er dan ook tips uitgewisseld, die nog van pas konden komen.

Het motivatiegesprek was een vlotte babbel met de organisatoren over “waarom” je mee wil, welk beeld je van de trip hebt, of je past binnen het profiel dat zij zoeken en of je sociaal en cultureel open-minded bent.

Nadien een “zandparcours” geblinddoekt rijden tussen paaltjes door (neen, uiteraard niet gewoon rechtdoor!), terwijl de co-piloot aanwijzingen geeft (ik dus!) – best wel moeilijk! Nadien een achterwaarts parcours (ditmaal niet geblinddoekt) tussen paaltjes door, uiteraard nog steeds in behoorlijk mul zand met ongelijke ondergrond. Best wel moeilijk, zo bleek. Want, het was dus duidelijk niet de bedoeling zoveel mogelijk paaltjes om te rijden, maar in één vlotte beweging de Land Rover te manoeuvreren, zonder te moeten corrigeren. Leuk, dat wel. :-)

Het meest leerrijke deel van de dag waren ongetwijfeld de 5 proeven van de Land Rover Experience, hoewel “proeven” een beetje sterk uitgedrukt is. We werden wel beoordeeld op vaardigheid en “gezond verstand”, maar kregen ook de kans vragen te stellen, bepaalde zaken af te toetsen en te vergelijken met de standpunten van de experts. Het waren eigenlijk eerder 5 afzonderlijke leertrajecten, waarbij je behoorlijk wat uitleg kreeg en je tips & tricks meekreeg voor praktijksituaties, die we dan ook effectief uitgeprobeerd hebben in de zandgroeve: steile hellingen, steile afdalingen, kennis van de ondergrond, inschatten van (gevaarlijke) situaties, wagenbeheersing, stilvallen en achterwaarts vertrekken vanop een steile helling (zeer leerrijke proef, die ik nooit meer ga vergeten, omdat we daar iets geleerd hebben waarvan ik dacht dat het technisch onmogelijk was: motor uit en met achterwaartse versnelling op halverwege een steile helling starten zonder koppeling of rem!).

Voor alle duidelijkheid: ik voelde me goed in mijn rol als co-piloot en had zelf absoluut de drang NIET om ook achter het stuur te kruipen en heb mijn ventje zich dus maar laten uitleven aan het stuur van die peperdure 4x4’s, die binnenin meer van een luxe-limousine weg hebben dan van een jeep. Ik vond het prima op de achterbank om te luisteren, mee te denken en te redeneren. Dat is nu eenmaal mijn ding: theoriekennis opdoen, zonder echter alles in de praktijk te willen omzetten ;-)

De laatste test was de meest saaie, maar ook moeilijke: als dagafsluiter 45 minuten cartografie (België en Marokko)! Ja, wie herinnert zich niet de gradenboog en dingen als lengte- en breedtegraden, coördinaten, geoposities? Juist ja, geen kat die nog weet hoe dat allemaal juist in zijn werk gaat. Doe daar dan nog eens wat vermoeidheid bovenop en een broeierig warme tent waar muziek opstaat en de andere teams een tas koffie nuttigen en een stuk vlaai komen eten en dan weet je al dat dat uitmondt in een “blackout” van jewelste, gecombineerd met een gevoel van “Het is goed geweest voor vandaag!”. Ons hoofd stond echt niet naar wiskunde, regeltjes van 3, omrekenen naar graden, minuten en seconden. Na een half uur hielden we deze test dan ook voor bekeken, ook al schaamde ik me toch wel wat, gezien ik ooit 100% behaalde op cartografie… ook al is dat zo’n 19 jaar geleden.

De proeven zaten erop, in de kleine tent werd er druk gedelibereerd, terwijl de 28 teams gespannen zaten te wachten. Maar, de sfeer was goed. Er werd gelachen, onnozel gedaan om de tijd te doden en de spanning wat van ons af te lachen. Want, spannend was het wachten wel…
Tijdens het bekendmaken van de winnende teams hadden we al vrij snel door dat we er niet bij zouden zijn en stelden we ook vast dat van onze ploeg geen van de 4 teams mee naar Marokko gaat, wat maakt dat er ploegen bij waren die quasi integraal naar Marokko zullen reizen. En, ja, ook BV-deelnemer Frank Molnar en zijn vriendin zullen allicht bijna hun koffers aan het pakken zijn, gezien zij er wél bij zijn (ook al hielden die zich de ganse dag wat afzijdig en vielen ze niet echt op door teamspirit of groepsgevoel)… Maar, het is iedere deelnemer van harte gegund, ook al had ik ons dit vakantie-avontuur ook wel met plezier willen zien ondernemen.

Nu ja, uit 1.500 teams waren we bij de laatste 28, wat toch al een hele prestatie op zich is. En, de dag die we zaterdag mochten beleven was op alle vlakken een heel erg fijne, leuke en unieke ervaring. Een team professionals die je begeleiden en voorzien van de nodige kneepjes van het vak, de goede catering, toffe locatie, ongedwongen en niet echt competitieve sfeer, de zon die scheen… Het was ronduit een prachtige zaterdag… die voor herhaling vatbaar is!

Alle 14 "afvallers" kregen zaterdag dan ook te horen dat ze zich zeker opnieuw moesten inschrijven, gezien sommigen pas na de 2de of 3de finale effectief naar Marokko gaan. We zijn dus opnieuw ingeschreven… en hopen dat we alsnog in november dit jaar of volgend jaar in juni naar Marokko mogen…

Wil je ons steunen?
Word dan “fan” van team “Eatthissis” op http://www.conti-trophy.be/nl/ via Facebook