Time flies…

(Foto: http://janussyndicate.deviantart.com/art/Time-Flies-85400304)

Time flies when you’re having fun. Allicht. Maar, de tijd vliegt evenzeer als je zorgen hebt, heb ik ondervonden…

Traditioneel duurt het bij mij elk schooljaar opnieuw tot ongeveer Nieuwjaar eer ik besef dat de school bezig is. En, tegen het eind van elk schooljaar ben ik blij als ik op zijn minst weet hoe de kinderen hun leerkrachten heten. In welke klas ze zitten (5A, dan wel 5B, enz.) is dan weer iets wat ik nooit ga leren te onthouden, waarschijnlijk omdat deze kennis me geen enkele meerwaarde geeft in de opvoeding van mijn kinderen tot vlijtige schoolgangers.

Ook dit jaar, nu het schooljaar op zijn einde loopt en ik volgende week mijn laatste kleutertje in een reeks van 4 ga zien afzwaaien om zich op te maken voor de lagere school, besef ik plots dat er weer een jaar voorbij is. Een klein presentje voor de 5 leerkrachten ligt klaar en wacht om ingepakt te worden… en ik kijk ernaar uit op dat vlak de jongens hun boekentassen voor de komende 2 maanden op te bergen. Nu ja, opbergen is in deze context allicht eerder te interpreteren als “weggooien”, gezien ze er elk jaar opnieuw in slagen van hun boekentassen tot op de draad te verslijten… en dat al tegen oktober-november, zodat sommige van mijn kinderen al aan de 3de boekentas van dit schooljaar zitten.

Een (school)jaar is voorbijgevlogen. En, vooral dat laatste half jaar had best wel héél wat trager mogen lopen… Mijn hippe mama, die sinds november palliatieve zorgen krijgt en meer opiaten in haar lijf heeft dan een junk, is aan haar definitieve descente bezig. De voorzichtige prognose van toen (een half jaar tot een jaar) begint meer en meer op de voorgrond te komen, nu dat eerste half jaar er opzit… Ze is een zomermens en zo gezien zou het heel erg fijn zijn als we haar nog enkele maanden zon en bloemen konden schenken, maar helaas is dat niet aan ons en kunnen we alleen maar lijdzaam toezien op de aftakeling en het verval… Complete shut-down in progress…

Ik ga de zomervakantie dus in met zeer gemengde gevoelens en wou dat ik de tijd eerder “on hold” had kunnen zetten. Ook had ik mezelf willen klonen, om de ene versie van mij naar het werk te sturen, zich te bekommeren om huis en kinderen, zodat mijn andere ik gewoon dagelijks bij haar kon zitten om nog wat te lachen. Want, dat is wat we doen! We lachen… omdat huilen toch geen bal verandert en het zonde van de tijd zou zijn om ze te vullen met neerslachtigheid en verdriet. Maar, net zoals de tijd kan je ook je verdriet geen rationele halt toeroepen, omdat er toch momenten zijn waarop het de bovenhand neemt en in een coup gewoon de macht grijpt.

Gezien ik me niet kan klonen (wat misschien beter is, gezien me één Cora al meer dan voldoende lijkt) heb ik er dus een opgave van gemaakt om ervoor te zorgen dat ik het allemaal in één ik gecombineerd krijg: de verschillende dagvullende zaken die móeten (werk, huishouden, kinderen), tijd te maken voor mama in de mate van het mogelijke (gezien ze na 18 u helaas te verzwakt is om bezoek te ontvangen of uitgebreid aan de telefoon te keuvelen)… en om een positieve en optimistische houding en verdriet in hetzelfde hoofd plaats te geven. Vooral dat laatste blijkt een moeilijke: de ene dag ben ik wild-enthousiast om het verjaardagsfeest dat we binnen 4,5 weken (34 dagen om precies te zijn) voor haar in elkaar steken, terwijl ik daags erop in tranen naar de begrafenisondernemer bel om een afspraak te maken en het één en ander (in opdracht van mijn papa) alvast te bespreken en te bekijken. En, 2 seconden nadat ik van mijn vader haar laatste nieuwe bloeduitslagen heb binnengekregen (informatie die wij willen hebben, maar waar ze zelf niks mee te maken wil hebben, omdat ze zichzelf niet wil deprimeren) bel ik haar op om lachend en positief even bij te praten aan de telefoon en haar te laten weten dat ik straks na het werk even langskom… Niet lang, een half uurtje, omdat ik haar niet te zeer wil vermoeien tegen de avond.

Het moet gezegd: overdag lukt het me allemaal behoorlijk. Maar, ik ben bang voor de nachten, omdat Verdriet dan telkens weer mijn gedachten inneemt, als een gruwelijke beul, die op de loer ligt tot ik en mijn optimisme slapen. Theoretisch zouden kortere nachten langere dagen moeten maken, wat in het kader van het stopzetten van de tijd een ideaal scenario zou kunnen zijn (meer tijd), maar in de praktijk valt dat vies tegen… Sinds enkele weken ging het thans wat beter op het vlak van slapen. Maar, recent voel ik me weer moe, afgepeigerd, futloos en leeg.

“Boeit me niks” uit het hedendaagse jeugdjargon begint dan ook een beetje mijn algehele “je m’en fou”-stemming te worden. En, ja, op zich zou ik me hiervoor moeten verontschuldigen bij de vrienden in mijn omgeving die met hun zorgen en problemen tijdelijk niet bij mij terecht kunnen, gezien mijn eigen nogal harde en botte relativiteitstheorie. Ik zou op alles momenteel kunnen/willen antwoorden: “En dan? Mijn mama gaat dood. Ik heb andere zorgen.” Of “Stop met klagen, ge zijt gezond en leeft nog!” Gelukkig tempert mijn fatsoen en degelijke opvoeding me hierin en zwijg ik dus.

Ja, ik zwijg behoorlijk veel de laatste tijd, omdat ik mijn tijd (die samenhangt met de tijd die mama nog rest) niet wil verkwanselen aan belachelijke futiliteiten die mijn tijd (en dus de hare) niet waard zijn. Ik erger me nu eenmaal aan banaliteit. Heb ik altijd wel gedaan, maar nu net nog dat tikkeltje meer… Het gekke is dat ik daarin meer en meer op mijn moeder begin te lijken, die dat ook enorm fel heeft, allicht gerelateerd aan bijna 20 jaar kankerstrijd… Dan leert een mens relativeren en prioriteiten herschikken.

Ook hierin besef ik dat time flies… Het 1ste onheilspellende kankernieuws is alweer 18 jaar en een maand geleden en ik herinner het me alsof het gisteren was. Het maakt dus blijkbaar niet uit of je fun hebt of niet, de tijd gaat gewoon haar gang en het is aan ons om er het beste van te maken, van die tijdsrollercoaster die een rotvaart gaat tot je stilstaat en “einde rit” door de luidsprekers hoort galmen. Hoe graag toch zou ik die rollercoaster even willen stoppen om net iets langer en intenser te genieten van het uitzicht, de lucht rondom mij en mijn medepassagiers.

Gezien dat niet gaat onderwerp ik me aan de kracht van de tijd, geniet van de herinneringen en leef met het besef dat time flies… en we dus maar beter fun kunnen hebben, gezien ze ook zonder fun een rotvaart gaat en ze om is, voor je het goed en wel beseft.

Carpe diem…