Kerstfeest… De eerste kerst zonder mijn moeder en – uitzonderlijk – ook zonder de kinderen, die dit jaar kerst in de Ardennen hebben doorgebracht om de 60ste verjaardag van hun oma te vieren. Papa’s mama had voor haar 4 kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen een huis gehuurd en ze zijn een weekend allemaal samen op “kerstvakantie” geweest. Gezien ik de kinderen traditioneel elk jaar met kerstavond bij me heb, vond ik het dan ook niet erg dat ze nu de kerstdagen eens met papa en de (ex-)schoonfamilie konden doorbrengen in de sneeuw.
Vandaag, op 2de kerstdag, was ik dan ook thuis druk bezig om hun thuiskomst (morgen, 27/12) voor te bereiden. Ik had alvast 4 champagneglazen klaarstaan voor als hun papa en zijn vrouw hen zou brengen morgen. De pakjes lagen klaar onder de boom, want de kerstman was hen niet vergeten. De zelfgebakken kerstkoekjes stonden in de koekjestrommels klaar om morgen op een kristallen bordje gelegd te worden en we zouden samen morgen klinken op de kerst. Deze namiddag zou ik dan nog inkopen gaan doen, want de koelkast is zo goed als leeg, gezien we zelf niet thuis gevierd hebben.
Plots ging de telefoon vanmiddag rond iets voor twaalven. Hun papa. Of ik de kinderen NU kon komen halen. Ik ken hem nu al 16 jaar en hoor aan zijn stem als er iets scheelt... als er iets ernstigs scheelt. Gezien het laatste half jaar getekend werd door overlijdens in de dichte familiekring (zowel aan zijn als aan mijn kant) en de laatste 2 dagen ook dubbel in onze ruime kennissenkring sloeg de paniek me om het hart en vreesde ik het ergste. “Er is ingebroken thuis – de politie is onderweg – kom je ze halen?”.
Ik snelde naar beneden, legde in het voorbijvliegen nog snel de laatste pakjes onder de boom, griste mijn handtas in de keuken mee en stopte met de wagen nog gauw aan mijn huurgarage om de pas gekregen tuinbank uit de auto te laden (iets wat ik later op de namiddag wilde doen, vlak voor het inkopen-doen) en sjeesde ik naar de kinderen hun “andere huis”. Een huis dat pas sinds eind augustus door hen betrokken wordt, een prachtige nieuwbouw met ruime kamers en voorzien van alle moderne comfort. Een pronkstuk, waar mijn man en zijn echtgenote-architecte terecht fier op zijn. Recent nog was het huis opengesteld als kijkwoningen kregen ze er geïnteresseerde bouwlustigen over de vloer en was het huis zelfs nog te zien op een TVL-reportage over ecologisch verantwoord bouwen.
Die 2,1 kilometer heb ik al vliegend afgelegd, alsof rendieren mijn auto door de lucht trokken en de groene golf me gunstig gezind was. Toen mijn auto de oprit naderde stond een verslagen ontvangstcomité al klaar: papa beteuterd, zijn vrouw in shock en in tranen, de kinderen bleek en helemaal over hun toeren. De kerstboom omgegooid, de kleren uit de kast gesleurd, de badkamer overhoop gehaald, het nieuwe keukenraam met een koevoet geforceerd met ebschadigingen van de binnenmuren tot gevolg. 50 euro van mijn oudste zoon gestolen, een laptop en harde schijf weg, wat geld... Mijn kleinste (1ste leerjaar) in tranen: “Mamaah, die boeven heven mijn nieuwjaarsbrief gestolen!” Hartverscheurend. 4 Kinderen die de wereld rondom hen niet meer begrijpen: “Waarom doet iemand zoiets?”, “Sinds oma gestorven is gebeuren er alleen nog vreselijke dingen” en “Wat een Kerst...” Ze zijn bang. Bang omdat ze alle gevoel van veiligheid kwijt zijn; hun huis en thuis, waar ze geborgenheid vinden als het leven “buiten” eens even niet meezit is bezoedeld door slijkerige voetstappen en een koevoet.
Gezien alle flatscreens en de vaste computers onaangeroerd zijn gebleven is de conlusie dat het om jeugdige delinquenten gaat die enkel uit waren op geld en wat ze dragen konden en alle te grote en zware dingen hebben laten vallen...
Zelf ben ik triest en woest! Omdat men aan mijn kinderen geraakt heeft. Omdat men hun onschuld en de kerstspirit bevuild heeft. Omdat men ze bang gemaakt heeft. Omdat men geen respect heeft voor hetgeen hun vader zelf opgebouwd heeft. Omdat men zijn vrouw – die zo’n ongelooflijke lieve schat is – met een berg professionele problemen heeft opgezadeld nu al haar werk “perdu” is. Ik hoop dat de kerstelfjes misschien toch ook een duister en rechtvaardig kantje hebben en het woord “wraak” kennen. Ik hoop dat het sporenonderzoek een dader kan aanwijzen. Ik hoop dat de dader(s) meerderjarig zijn en hun straf niet kunnen ontlopen. Ik hoop dat ze een greintje wroeging hebben voor hetgeen ze hebben aangericht...
Ondertussen joelen mijn aangeslagen kinderen hier thuis met hun kers(t)verse speelgoed door de living terwijl ze aan het ravotten zijn en toch terug iets van kerstige onschuld en onbevangen kindervreugde hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten