Het winnen van vrijkaarten voor socio-culturele events is voor mij niet alleen een hobby of een sport of een kick, maar ook een financiële noodzaak, die me in staat stelt om gratis deel te nemen aan activiteiten die ik betalend allicht links zou laten liggen, bij gebrek aan financiële marge.
Verrassend zijn ze meestal, mijn uitjes, die me al door de ganse provincie gevoerd hebben en me hebben laten kennismaken met muzikale en literaire pareltjes, met uitzonderlijke locaties die anders verborgen gebleven waren. Zo ook gisteren, op Valentijn. Een gratis duoticket zou me – ondanks sneeuw en ijzel – quasi moreel verplichten (want, als men op je komst rekent, je iets “cadeau” aanbiedt, dan ben je van de partij!) van richting Zolder af te zakken, CC Muze.
Zoals wel eens vaker (vrijkaarten die te winnen zijn dienen veelal om lege plaatsen op te vullen als de ticketverkoop vooraf wat blijkt tegen te vallen, leert ervaring me) stond er slechts een handjevol mensen te wachten tot de deuren naar de Arabische liefdespoëzie zouden open gaan. Tegen mijn verwachtingen in (ik ken Zolder als mijngemeente met een hoge graad inwoners van allochtone origine, al dan niet in 2de of zelfs al 3de generatie) bijna allemaal Vlamingen, koppels van middelbare leeftijd, netjes uitgedost, zoals het hoort als Valentijn op een zondag valt.
De deuren zouden weldra opengaan… en dat deden ze ook! Voor me ontplooide zich een warme rode lichtgloed, onderstreept door rode glanzende tafellakentjes en rode kaarsjes op de tafels. Neen, geen valentijnkitsch of hartjestoestanden, maar Arabische stoffen en kleurtjes, leuke tafeltjes… terwijl ik me verwacht had aan een theaterzaal. Achteraan in de zaal waren de mensen van de lokale moskee druk in de weer om verse muntthee uit te schenken in goud omrande glaasjes, was er een overvloed aan zoete gebakjes in allerlei vormen en kleuren. Pure, echte gastvrijheid, die drempelverlagend moest werken. Nu, ikzelf heb die culturele drempel zo niet, maar zag toch wel wat Vlaamse dames aarzelend en een beetje terughoudend aanschuiven aan het rijkelijke theebuffet. Het volk bleef binnenstromen, de onthaalruimte zat meer dan vol!
De voorstelling zelf dan, in het andere gedeelte van de zaal, netjes afgescheiden door donkerrode gordijnen… Een 3-tal mannelijke Arabische muzikanten, een ietwat rijpere knappe Arabische man, een Vlaamse spontane frivole spring-in’t-veld met rode nylons en een kleedje met rood-wit motiefje aan… en een Arabische schone, die wel de prinses uit een sprookje van 1001 nacht leek, met haar lange dikke bos krullend haar dat los over haar blote schouders danste, haar prachtige glanzende gewaden met gouden accenten en tierlantijntjes. De zaal zat bomvol (max. capaciteit van die avond was 100 personen), er moest zelfs hier en daar een stoel in allerijl bijgeschoven worden.
De voorstelling was een 2-talige gedichtendialoog tussen de Vlaamse (in het Nederlands) en de Arabische man (in het Arabisch met Nederlandse vertalingsprojectie “on screen”), afgewisseld met de ritmische klanken uit het oosten, de prachtige zang en dans van de Arabische prinses, die er tegelijk fragiel en broos maar ook oersterk uitzag en heupwiegend en buikdansend het erotisch-passionele woordenspel belichaamde. De woordenversierkunst, de wisselwerking tussen Nederlands en Arabisch, het spel van aantrekken en afstoten, de verwoording van verlangen, het liefdesspel… nooit vulgair, nooit expliciet, nooit aanstootgevend. Ronduit mooi, passioneel, sensueel, krachtig, sterk en toch weer kwetsbaar en zwakte tonend en op geen enkel moment vervelend of langdradig.
Een avond die me nog lang gaat bijblijven, omwille van het artistieke in woord, beeld en klank, omwille van het warme onthaal, omwille van de inhoud, meeslepend, jezelf meevoerend naar een andere dimensie, de dimensie van pure lust en verlangen, los van culturele achtergrond, los van de taal, los van religieuze overtuiging, los van het wereldse, op een bijna hemelse manier weergegeven.
Dankbaar dat ik hiervan getuige mocht zijn, blij dat ik de koude en de sneeuw getrotseerd heb om zoveel warmte en vuur “on stage” te mogen ervaren, betoverd door het proza en de artiesten die het gebracht hebben…
Verrassend zijn ze meestal, mijn uitjes, die me al door de ganse provincie gevoerd hebben en me hebben laten kennismaken met muzikale en literaire pareltjes, met uitzonderlijke locaties die anders verborgen gebleven waren. Zo ook gisteren, op Valentijn. Een gratis duoticket zou me – ondanks sneeuw en ijzel – quasi moreel verplichten (want, als men op je komst rekent, je iets “cadeau” aanbiedt, dan ben je van de partij!) van richting Zolder af te zakken, CC Muze.
Zoals wel eens vaker (vrijkaarten die te winnen zijn dienen veelal om lege plaatsen op te vullen als de ticketverkoop vooraf wat blijkt tegen te vallen, leert ervaring me) stond er slechts een handjevol mensen te wachten tot de deuren naar de Arabische liefdespoëzie zouden open gaan. Tegen mijn verwachtingen in (ik ken Zolder als mijngemeente met een hoge graad inwoners van allochtone origine, al dan niet in 2de of zelfs al 3de generatie) bijna allemaal Vlamingen, koppels van middelbare leeftijd, netjes uitgedost, zoals het hoort als Valentijn op een zondag valt.
De deuren zouden weldra opengaan… en dat deden ze ook! Voor me ontplooide zich een warme rode lichtgloed, onderstreept door rode glanzende tafellakentjes en rode kaarsjes op de tafels. Neen, geen valentijnkitsch of hartjestoestanden, maar Arabische stoffen en kleurtjes, leuke tafeltjes… terwijl ik me verwacht had aan een theaterzaal. Achteraan in de zaal waren de mensen van de lokale moskee druk in de weer om verse muntthee uit te schenken in goud omrande glaasjes, was er een overvloed aan zoete gebakjes in allerlei vormen en kleuren. Pure, echte gastvrijheid, die drempelverlagend moest werken. Nu, ikzelf heb die culturele drempel zo niet, maar zag toch wel wat Vlaamse dames aarzelend en een beetje terughoudend aanschuiven aan het rijkelijke theebuffet. Het volk bleef binnenstromen, de onthaalruimte zat meer dan vol!
De voorstelling zelf dan, in het andere gedeelte van de zaal, netjes afgescheiden door donkerrode gordijnen… Een 3-tal mannelijke Arabische muzikanten, een ietwat rijpere knappe Arabische man, een Vlaamse spontane frivole spring-in’t-veld met rode nylons en een kleedje met rood-wit motiefje aan… en een Arabische schone, die wel de prinses uit een sprookje van 1001 nacht leek, met haar lange dikke bos krullend haar dat los over haar blote schouders danste, haar prachtige glanzende gewaden met gouden accenten en tierlantijntjes. De zaal zat bomvol (max. capaciteit van die avond was 100 personen), er moest zelfs hier en daar een stoel in allerijl bijgeschoven worden.
De voorstelling was een 2-talige gedichtendialoog tussen de Vlaamse (in het Nederlands) en de Arabische man (in het Arabisch met Nederlandse vertalingsprojectie “on screen”), afgewisseld met de ritmische klanken uit het oosten, de prachtige zang en dans van de Arabische prinses, die er tegelijk fragiel en broos maar ook oersterk uitzag en heupwiegend en buikdansend het erotisch-passionele woordenspel belichaamde. De woordenversierkunst, de wisselwerking tussen Nederlands en Arabisch, het spel van aantrekken en afstoten, de verwoording van verlangen, het liefdesspel… nooit vulgair, nooit expliciet, nooit aanstootgevend. Ronduit mooi, passioneel, sensueel, krachtig, sterk en toch weer kwetsbaar en zwakte tonend en op geen enkel moment vervelend of langdradig.
Een avond die me nog lang gaat bijblijven, omwille van het artistieke in woord, beeld en klank, omwille van het warme onthaal, omwille van de inhoud, meeslepend, jezelf meevoerend naar een andere dimensie, de dimensie van pure lust en verlangen, los van culturele achtergrond, los van de taal, los van religieuze overtuiging, los van het wereldse, op een bijna hemelse manier weergegeven.
Dankbaar dat ik hiervan getuige mocht zijn, blij dat ik de koude en de sneeuw getrotseerd heb om zoveel warmte en vuur “on stage” te mogen ervaren, betoverd door het proza en de artiesten die het gebracht hebben…
Het ensemble:
De gebrachte gedichten (zowel in het Nederlands als het Arabisch):
Geen opmerkingen:
Een reactie posten