Er was eens… nog niet zo lang geleden, een tijd waarin jongeren (ik o.a.) op zondagavond thuis aan de radio gekluisterd in hun kamer zaten, luisterend naar één of andere lokale radiozender die verzoekplaatjes aan elkaar draaide. Met de “record-knop” van de cassetterecorder in de aanslag werd dan geduldig gewacht tot het bestelde favoriete nummer door de koptelefoon klonk (mama en papa mochten niet weten dat we nog op waren). Op zaterdagmiddag was het de Top 40, waar we een ganse week naar uit hadden gekeken. We namen het ganse programma op, op 90 minuten cassettes, die we na 45 minuten niet mochten vergeten om te draaien. Inclusief reclameblok en gepraat van de presentator namen we gewoon de hele handel op en speelden die cassette keer op keer op keer, tot ze versleten was, bleef hangen en onze cassettespeler “bandjessalade” spuwde, die met een beetje geluk toch nog hersteld kon worden. Of we namen zo vaak over elkaar op, dat de achterliggende nummers nog hoorbaar waren op het versleten bandje…Kwaliteit van het geluid was toen een bijzaak of een welkom extraatje…
Tijden zijn veranderd… Nu horen we een song, “youtuben” hem om de bijpassende visuals te catchen, downloaden hem (al dan niet illegaal) in topkwaliteit, zetten hem op MP3-spelers, maken er onze favoriete GSM-ringtune van, putten hem in een randomlist op onze PC en branden hem desgewenst op een CD’tje. Times, they are changing…
Sinds kort heb ik het brieven-schrijven terug ontdekt. Neen, geen mails, maar échte brieven. Zo van die dingen op één of meerdere bladzijden papier die je dan mooi opgevouwen in een envelop steekt en voorzien van een zegel in een rode bus dropt. (O.K., ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik mijn brieven niet met de hand schrijf, maar de voorkeur geef aan typen, zodat het écht authentieke en de charme van de handgeschreven brief ook bij mij teloor gaat door moderne technologie.) Maar, de antwoorden zijn wel nog van een handgeschreven soort…
Mijn brievenbus (wat niet hetzelfde is als een mailbox) krijgt nu dus een heel nieuwe dimensie. Daar waar voorheen alleen maar facturen en (al dan niet gewenste) reclame in mijn bus vielen, valt er nu sporadisch dus ook een persoonlijke brief in. En, in tegenstelling tot het e-mailen is het telkens een week of langer wachten eer er een antwoord volgt. De interactie is dus van een langzamere soort, geen acties-reacties die elkaar in ijltempo volgen. En, ja, soms kruisen brieven zich ook en moet je de vorige bij de hand nemen om de draad niet kwijt te geraken. Maar, het heeft wel iets, zo’n brief.
Soms doen ze een mens verlangen naar de tijd toen er nog geen virtuele gemeenschappen waren, toen nog niet iedereen gelinkt was en we nog niet verslaafd waren aan het refreshen van onze inbox en met onze gsm gingen slapen. Herinneringen aan een tijd toen we met onze koptelefoon op (toen waren dat nog geen “plug-in oortjes”) gingen slapen en na 30 of 45 minuten wakker schoten, omdat de cassette met een luide klik afsprong, herinneringen aan een tijd toen we op school briefjes doorgaven in plaats van te sms-en naar elkaar, een tijd toen we gewoon in kleine kring sociale contacten onderhielden en geen zicht hadden op de verwevenheid van netwerken.
Of het toen zoveel beter was denk ik niet, maar het is de moeite om op dat vlak de voor- en nadelen van de technologische vooruitgang van de laatste pakweg 25 jaar af en toe toch eens langs elkaar te leggen en te relativeren…
Tijden zijn veranderd… Nu horen we een song, “youtuben” hem om de bijpassende visuals te catchen, downloaden hem (al dan niet illegaal) in topkwaliteit, zetten hem op MP3-spelers, maken er onze favoriete GSM-ringtune van, putten hem in een randomlist op onze PC en branden hem desgewenst op een CD’tje. Times, they are changing…
Sinds kort heb ik het brieven-schrijven terug ontdekt. Neen, geen mails, maar échte brieven. Zo van die dingen op één of meerdere bladzijden papier die je dan mooi opgevouwen in een envelop steekt en voorzien van een zegel in een rode bus dropt. (O.K., ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik mijn brieven niet met de hand schrijf, maar de voorkeur geef aan typen, zodat het écht authentieke en de charme van de handgeschreven brief ook bij mij teloor gaat door moderne technologie.) Maar, de antwoorden zijn wel nog van een handgeschreven soort…
Mijn brievenbus (wat niet hetzelfde is als een mailbox) krijgt nu dus een heel nieuwe dimensie. Daar waar voorheen alleen maar facturen en (al dan niet gewenste) reclame in mijn bus vielen, valt er nu sporadisch dus ook een persoonlijke brief in. En, in tegenstelling tot het e-mailen is het telkens een week of langer wachten eer er een antwoord volgt. De interactie is dus van een langzamere soort, geen acties-reacties die elkaar in ijltempo volgen. En, ja, soms kruisen brieven zich ook en moet je de vorige bij de hand nemen om de draad niet kwijt te geraken. Maar, het heeft wel iets, zo’n brief.
Soms doen ze een mens verlangen naar de tijd toen er nog geen virtuele gemeenschappen waren, toen nog niet iedereen gelinkt was en we nog niet verslaafd waren aan het refreshen van onze inbox en met onze gsm gingen slapen. Herinneringen aan een tijd toen we met onze koptelefoon op (toen waren dat nog geen “plug-in oortjes”) gingen slapen en na 30 of 45 minuten wakker schoten, omdat de cassette met een luide klik afsprong, herinneringen aan een tijd toen we op school briefjes doorgaven in plaats van te sms-en naar elkaar, een tijd toen we gewoon in kleine kring sociale contacten onderhielden en geen zicht hadden op de verwevenheid van netwerken.
Of het toen zoveel beter was denk ik niet, maar het is de moeite om op dat vlak de voor- en nadelen van de technologische vooruitgang van de laatste pakweg 25 jaar af en toe toch eens langs elkaar te leggen en te relativeren…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten