Moderne technologie… Denken we maar eens terug aan een tijd, niet zo heel lang geleden dat we allemaal kleingeld of een “belkaartje” op zak hadden voor de telefooncel. Want, bereikbaarheid was iets waar je “een vaste lijn” voor nodig had. Je nam de witte of gele gids erbij, zocht op wie/wat je moest hebben en belde. Toen kwam de semafoon of beeper, kwestie van te kunnen zien als iemand je nodig had en iets later de autotelefoon, uit noodzaak om ook in de wagen bereikbaar te zijn en te kunnen bellen. E-mail en de GSM deden hun intrede en de laatste pakweg 10-15 jaar zijn we permanent bereikbaar: in bed, op het toilet, in de bus, aan de kassa van de supermarkt, tijdens een filmavondje, op een kidsuitstapje, enz. En, beslis je al eens een keer van niet op te nemen, dan moet er wel iets schelen, want je bent “onbereikbaar”. Modern talking dus… (Beetje hilarisch, bij de mindpic van de gelijknamige popgroep uit de jaren ‘80)
Toen kwamen de netwerksites, al dan niet sociaal of werkgerelateerd. We zijn ge-linked-in, twitteren, hebben een facebook- en andere profielen en bloggen. SMS-jes zijn ondertussen eigenlijk alweer passé, want de meesten zijn permanent online en kunnen met hun laptop, I-phone of aanverwanten zelfs “onderweg” mailen, via mobile uploads hun leven “sharen” op elk moment van de dag of nacht.
Leuk, je sociale contacten onderhouden vanuit je luie zetel, letterlijk tussen de soep en de patatten (vrouwen kunnen multitasken, weet je wel), terwijl de kids TV kijken of vanop het toilet, hoewel dit laatste niet aan mij besteed is.
Anyway, de technologische vooruitgang. En, daaraan gekoppeld ook de ontelbare (om)wegen om ze te gebruiken, misbruiken en de grenzen ervan af te tasten. Want, door het wegvallen van technologische beperkingen en de creatie van meer en andere mogelijkheden is er de laatste jaren (toen de computer en gsm ons permanent bereikbaar begonnen te maken) niet alleen de drang gekomen om meer en meer te “sharen” met anderen, buiten de eigen beperkte leefomgeving, maar is er ook de drang om steeds meer en meer te weten te komen van een ander… Je googelt eens iemand en komt zo al heel wat te weten over diens werksituatie, sportieve, educatieve of culturele interesses en zo meer. Sommige mensen gaan daar echt ver in, in het bevredigen van die nieuwsgierigheidsdrang, in het inbreken in iemands privacy en toch over de hier en daar opgebouwde muurtjes ter bescherming en beperking van ongewenste blikken te gluren. Opvallend ook dat net zij die zichzelf het hardst beschermen, schijnbaar de beste “truukjes” kennen om via omwegen toch de informatie te vergaren waar ze zo nieuwsgierig op zaten te wachten… Want, elk beveiligingssysteem is perfect te omzeilen, dat is al lang duidelijk. Je leven ligt te grabbel. Aan ons, de “technologische generatie” en onze kinderen om er verstandig mee om te leren gaan, respect op te brengen voor een ander en te vermijden dat we voyeuristische gluurders worden met een exhibitionistisch kantje aan.
Jaloers op mijn moeder, die weigert een bankkaart te gebruiken, die geen GSM bezit (en dus enkel thuis, via vaste lijn op haar privénummer – unlisted – te bereiken is) en niet via Google, Facebook of andere sites te traceren is. Zij heeft niks te beveiligen, behalve haar toegangsdeur, moet niet wakker liggen van de verwevenheid van haar sociale kringen, gezien die kring heel erg beperkt is en al jaren meegaat. Als zij in de tuin werkt, dan is ze gewoon onbereikbaar, want daar hoort ze de telefoon niet. Als ze de gordijnen dichttrekt, dan is ze niet thuis of wil ze gewoon even niemand zien of horen. Haar eiland is, ondanks haar jeugdige spirit, niet meer van deze tijd.
Maar, net dat is er zo charmant aan… Benieuwd of mijn vader zijn afgedankte laptop aan haar “verkocht” gaat krijgen en ze weldra de wondere wereld van het e-mailen gaat ontdekken. Ik twijfel eraan…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten