Het is de laatste weken wat stil geweest. Geschreven heb ik wel, bijna dagelijks. Nu ja, het waren ook drukke tijden: verbouwen, voor de 4de keer op nog geen 3 jaar tijd al mijn spullen (en dat zijn er heel wat) in dozen steken, proberen het huishouden ondanks de verbouwingen draaiende en leefbaar te houden, zorgen dat de kinderen niks te kort komen en daarnaast nog fulltime werken gaan. Daarbovenop dan nog wat persoonlijke tegenslagen die het laatste half jaar weinig aangenaam gekleurd hebben: mijn moeder die zeer zwaar ziek is en nooit meer beter zal worden, zodat we met een tikkende klok zitten, een pijnlijke tijdbom. Haar beste vriendin die plots en volkomen onverwacht overleden is, mijn grootmoeder aan moeders kant die zeer snel en ook wel onverwacht (ondanks haar gezegende leeftijd) gegaan is, mijn eigen operatie en 2 weken recup, het overlijden van mijn vaders vader in dezelfde periode, een oprecht gemeende poging tot zelfdoding (hoewel verlossing of euthanasie hier eerder het gepaste woord voor zijn) in de familie, mensen uit de ruime vrienden- en kennissenkring die letterlijk of figuurlijk gestorven zijn…

De verbouwingen zijn ondertussen afgerond sinds enkele dagen: de nieuwe ramen en deuren staan nu al 4 maanden, de muren zijn vorige maand fris behangen en geverfd en de parket die sinds vorige week ligt ruikt nog lekker naar vers verzaagd hout. Stilaan beginnen mijn dozen voor de allerlaatste keer uitgepakt te geraken, het bouwstof van de serviezen en glazen geraakt langzaamaan weggespoeld en de kamers krijgen elk terug hun oorspronkelijke bestemming: de kinderkamers zijn terug quasi leeg, zodat ze er niet meer moeten opkijken tegen het eetkamermeubilair en de logeer-/studeerkamer krijgt weldra ook terug de functie die eraan voorbehouden was, gezien deze kamer het afgelopen jaar vooral als opslagplaats diende en je er de laatste week nog net de deur kon openen, maar de kamer gewoon niet te betreden was, daar ze helemaal volgestouwd stond met de inhoud van de woonkamerkasten en diverse prullaria.
In de praktijk is er dus eindelijk licht aan het einde van de tunnel…

Echt euforisch word ik er helaas niet van, ook al had ik dat gehoopt. Fysiek en mentaal ben ik mijn terugslag aan het krijgen van maanden doorzetten, verbijten en verderdoen… steeds maar verder en verder en verder. Ik heb allicht de grenzen van mijn eigen kracht te zeer afgetast, ben er waarschijnlijk meermaals over gegaan. En, als ik een psychisch label op mezelf zou moeten plakken, dan zou dat momenteel het etiket van “dwangmatige neuroot on the edge of a nervous breakdown” zijn. Ook hier is zelfkennis het begin van alle wijsheid en heb ik het dus nog redelijk in de hand, hoewel ik moet toegeven dat ik smacht naar een time-out van 1 à 2 weken. Absurd, gezien de vakantieperiode er net opzit, maar ik het gevoel heb geen vakantie gehad te hebben. De vrije dagen stonden grotendeels in het teken van de kinderen en waren dus vermoeiend, hoewel ook heel erg fijn en leuk. De kindvrije vakantiedagen heb ik gevuld met het opknappen en leefbaar krijgen/houden van mijn huis: verfwerken, opruimen, opkuisen en meer van dat.

Fysiek geniet ik nu van de nasleep van dat alles: mijn lijf voelt geradbraakt, alle spieren branden en het omslaan van het weer heeft gretig gebruik gemaakt van mijn aangetaste weerstand om me op te zadelen met een zware verkoudheid die me vermoeit en versuft.

Maar, rust roest en met een moeder, die ondanks het feit dat ze de totale aftakeling met rasse schreden tegemoet ziet komen en ondanks alles ook altijd maar door doet, als voorbeeld, is het niet echt een optie om toe te geven aan die momenten van zwakte en doe ik dwangmatig neurotisch verder, balancerend on the edge…