Jobdating

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik vind dat solliciteren en daten éééééééénorm veel gelijkenissen vertoont, als we even buiten beschouwing laten dat ik met mijn huidige job toch al wel enkele jaren langer getrouwd ben dan met mijn (ex-)man en dat ik op het werk 8 “mannen” heb.

Tja, als je dan plots moet vaststellen dat dit professionele huwelijksbootje gaat zinken en je nog net de tijd hebt je spullen bij elkaar te rapen en ervoor te zorgen dat je elders een onderkomen vindt, dan herinnert me dat toch aan mijn scheidingsverhaal. Elke dag word je geconfronteerd met het gezamenlijke verleden en de eindigheid ervan. Plots herinner je je weer zaken van jaren geleden en sip je weg in een melancholische bui, waarin het achteruit kijken naar je verleden pijn doet omdat het weldra geschiedenis is, het vooruit kijken naar een andere (betere?) toekomst nog niet kan wegens te vaag en niet concreet en je ter plaatse staat te trappelen in het heden en vooruit moet, omdat achteruit gaan nu eenmaal niet kan.

Met elk online-sollicitatieformulier dat ik invul (en, dat zijn er ondertussen toch al behoorlijk wat) voel ik me als toen ik een jaar of 7-8 geleden eens een profiel heb aangemaakt op een datingsite: je probeert hetgeen je in huis hebt zo aantrekkelijk mogelijk te verpakken, wil aangenaam opvallen zonder dat het “erover” is en hoopt dat je kandidatuur blijft hangen en op één of andere manier voldoende triggerend is om uiteindelijk op “date” (lees: sollicitatiegesprek) te mogen komen. Elke avond na het werk spurt je naar je PC en klikt dadelijk je mailbox open in de hoop dat er een verlossend berichtje bijzit van die ene. Ja, die ene functie die er de afgelopen week toch wel wat uitstak en waar je je zinnen een beetje op gezet had. Want, je wil niet zomaar “iets”, maar zoekt het dekseltje voor op je potje om een long-term commitment mee aan te gaan. Jobhoppen is net zoals singlehood gewoon niet je ding!

En, als je dan ergens op sollicitatiegesprek mag gaan, voel je je alsof je een blind date hebt. Je duikt de douche in, wil fris en monter voor de dag komen. Beetje makeup, niet teveel! Aantrekkelijk, maar niet uitdagend. Zakelijk, maar niet saai. Toch een beetje speels, maar niet nonchalant. Bril op is wat streng, zonder zie je niet bijster goed. To accessorize or not? Strak en ietwat saai zwart of liever herfstig in pittige bruintinten? Broekpak, deux-pièce? Aaaaaargh!!! Neen, je handpalmen zullen niet zweten… want, dat maakt ook maar een onnozele indruk. En, je zal niet stotterend en haperend het vervelende “euh” gebruiken. Je bent zelfzeker, je hebt voldoende bagage bij en niks te verbergen en alles wat je zegt kan maar positief ervaren worden, dus je HOEFT niet zenuwachtig te zijn. Neen, geen reden tot zenuwen… Zenuwen, zenuwen, zenuwen… Iemand die beweert dat stress een uitdaging is (is ook zo!) zou fuckin’ relaxed moeten zijn. Ja, maar… Wat als… Ik mag niet te laat komen. Kauwgom moet weg en die lichte geur die de laatste snelle sigaret heeft achtergelaten moet ook nog even weggelucht worden. Pffffff… Een goede indruk nalaten, een blijvende indruk nalaten. Niet te assertief overkomen, niet doorbomen, niet domineren of het gesprek teveel naar mijn hand zetten, maar ook niet te afwachtend zijn. Alles doseren, net voldoende “kietelen” om ze nieuwsgierig te houden naar méér, véél méér! Flirten met een nieuwe professionele uitdaging, het is niet simpel, maar boeiend, dat wel!

Elke dag weer (en vooral elke avond) zit ik gekluisterd aan mijn computer, op zoek naar nieuwe “contactadvertenties”. Neen, niet op rendez-vous.be, maar op vdab.be en aanverwanten. Ik zou mijn inspanningen moeten inventariseren. Te laat aan gedacht! Nu weet ik amper nog wanneer ik bij wie voor welke functie mijn kandidatuur gesteld heb. Maar, geen nood, een kindvrije feestdag op komst deze week. Als het weer wat tegenvalt kan ik alsnog alles in een excelletje gieten. Nu ja, de functies waar ik “online” voor gesolliciteerd heb, daar heb ik geen kopie van. Ook stom. Al de rest heb ik nog, netjes mezelf in BCC gezet, kwestie van te vermijden dat ik uit de lucht gevallen kom als ik telefoon krijg: “Goeiedag Mevrouw, u had gesolliciteerd bij ons.”

Want, ook dat moet gezegd: op die 4 weken dat ik nu weet dat mijn wegen en die van mijn werkgever zich onvermijdelijk zullen scheiden, heb ik niet stilgezeten. Bij de 1ste selectie eindigde ik bij de laatste 2. Ondertussen ben ik bij 2 wervingskantoren op gesprek geweest en werd mijn C.V. toch wel een keer of 6 per dag verstuurd of online geplaatst. Op 4 weken tijd tikt dat aardig aan. Mijn ganse privéadresboek is bovendien op de hoogte, want, daar heb je tenslotte (ook) een vrienden- en kennissennetwerk voor: deze mensen kennen me, weten wie ik ben en hoe ik ben en kennen dan weer andere mensen, die misschien ook wel van enige betekenis kunnen zijn. Ja, ik geloof erin dat dat wel degelijk werkt. Meer dan je aan te sluiten bij één of andere jobclub. Anyway, binnen nu en 2 weken weet volgens mij gans Hasselt dat ik “op zoek” ben. En, mijn facebookstatus (de professionele) heb ik alvast op “werkzoekend” gezet, want wie zo vergroot je toch ook weer de kring van mensen die weten dat je een nieuwe relatie wil aangaan.

En, net zoals bij het zoeken naar een geschikte levenspartner hoop je dat je potentiële werkgever zich niet laat afschrikken door je 4 kinderen of door het feit dat je de laatste 14 jaren bij die andere werkgever zat en dus alleen maar dat gewend bent geweest. Je nieuwe partner mag weten dat je ondanks die serieuze monogame achtergrond best wel openstaat voor iets anders en nieuws, dat je absoluut niet vasthangt aan die ene branche of functietitel, maar dat je écht wel een creatieve duizendpoot en een multitalent bent met een eindeloos aanpassingsvermogen, wat niet wil zeggen dat je je ware aard zal verloochenen en je als een slet op alles gaat gooien. Bovendien heeft kwaliteit zijn prijs! Kieskeurig zijn mag en moet, als je maar op tijd knopen doorhakt om die toekomst vorm te geven vooraleer je als oude vrijster aan de kant gezet wordt.

De tijden dat dit “professioneel daten“ een 1-on-1-situatie was is ondertussen blijkbaar ook voorbij. Meer vraag dan aanbod maakt dat je met 80 personen in een zaal zit en weet dat ze er binnen 2 weken slechts 4 gaan overhouden. (Op het vlak van privédaten is dat zowat de “natte droom” van elke single; het verhaal van de 40 maagden waardig, maar dan wel in het hier-en-nu en niet pas in het hiernamaals!) Momenteel heeft mijn zelfbeeld nog geen probleem met zo’n harem… zolang ik maar tot alpha-vrouw verkozen word ;-) (Wat het in realiteit gaat geven als ik misschien toch eens een jonger en frisser blaadje moet laten voorgaan - de als maagd verklede hoer, die je voor veel minder geld kan krijgen, ook al weet je dat ze je bij de 1ste de beste gelegenheid laat staan voor ander en beter - weet ik niet.)

Ja, tijden zijn veranderd… Toen je 16 of 20 was zat de liefde ook anders in elkaar dan nu. Net zo is dat met solliciteren: ervaring en bagage is niet altijd een voordeel, maar kan ook als last beschouwd worden. Dus zoek ik actief en gedreven verder, naar die ene… Degene die me neemt zoals ik ben, mét de rugzak die ik bijheb en die erin gelooft dat dit iets kan worden…