What are the odds?!

 Mijn Hunkerman en ik zijn nu sinds eind januari een koppel. “Big news”, hoor ik u al denken. En, inderdaad, zo “vers” is dat nieuwtje al lang niet meer. Over onze relatie (of voorgaande) schrijven, deed ik eerder zelden en meestal eerder algemeen, dan specifiek.

Maar, in dit geval zal ik een uitzondering moeten maken, misschien niet eenmalig, dat zien we dan wel weer.

We hebben elkaar ongeveer een jaar geleden ontmoet, eind oktober, de 27^ste om precies te zijn. Ik was net 3 dagen ervoor jarig geweest en stond die bewuste avond op café buiten een sigaretje te roken, verdrietig om het heengaan van mijn mama net 1 maand eerder, maar ook vreselijk energiek en in overdrive omdat ik volop aan het solliciteren was geslagen (dik tegen mijn zin, maar het moest). Over die eerste sollicitatieperikelen was ik dan ook uitvoerig met een andere roker aan het leuteren, toen mijn Hunkeren wat dichterbij kwam staan en me vroeg of ik blij was geweest met mijn verjaardagscadeau eerder die week? Ik denk dat er toen niet meer dan verbazing en een vragend “Huh?” volgde. Hij lichtte toe dat hij bij een gemeenschappelijkefacebookvriendin had gezien dat ze me die week kwam bezoeken met een verjaardagscadeautje. Verder werd er over die verjaardag niet veel gerept en ben ik zowat een half uur blijven doorbomen over het hedendaags solliciteren, vooraleer ik het buiten te koud vond en terug naar binnen ging na een leuke babbel.

Zoals dat tegenwoordig gaat stuurde ik hem een facebook-vriendschapsverzoek, hij keurde goed en ik zag dat hij diezelfde dag verjaarde en stuurde hem prompt een privéberichtje dat ik zijn verjaardag vanaf nu niet meer kon vergeten.

Maanden later, toen we in januari behoorlijk halsoverkop in een relatie stapten met elkaar bleef het een leuk iets dat we op dezelfde dag jarig zijn, want, what are the odds? Dat we – beiden woonachtig in Limburg – een connectie hebben met godverlatenboerengat Grasheide (een landelijk kerkgehucht ver van Limburg en de omliggend Antwerps-Brabantse beschaving af gelegen) vonden we ook al vrij bizar. Ik ben er opgegroeid en hij bracht er de weekends en vakanties door in het buitenverblijf van zijn grootouders. Bij de boer waar mijn vader zijn asperges ging halen, leerde mijn Hunkerman traktor rijden en het markante kruispunt in het bos, vlakbij de boerderij, waar pal in het midden van dat kruispunt een boom staat, kenden we ook allebei. 

De vrouw van die aspergeboer (die volgens mij ook al enige tijd dood is) heeft trouwens 2 dagen voor mijn mama haar overlijden ervoor gezorgd dat ik bijna een infarct kreeg, toen mijn mama in haar palliatieve ziekenhuisbed naar buiten keek en uitvoerig tegen die vrouw aan het praten was alsof het een hartsvriendin was die vlak langs haar naast het bed zat. (Misschien de invloed van de morfine die mijn mama dode mensen heeft doen zien?!) Dat er op de 6^de of 7^de of weet ik hoeveelste verdieping niemand aan het raam stond hoef ik er allicht niet bij te vermelden. En, geloof me, zo een live scène uit “The 6th Sense” (“I can see dead people”) jaagt je écht wel de stuipen op het lijf, maar dit geheel ter zijde.

Mijn Hunkerman heeft trouwens één zus (die jonger is) en ik heb er ook eentje. Niet wereldschokkend, ik weet het. Er zijn wel meer mensen met een jongere zus. Dat zijn zus echter Sabine heet, net zoals mijn pas overleden moeder, was dan toch weer een beetje raar. Maar, toeval bestaat. Want, er zijn maar liefst 17.634 Sabines in België, dus het kan. (bron: www.permesso.be)

Helemaal bizar werd het toen mijn Hunkerman me – op de 1^ste sterfdag van mijn moeder Sabine, tijdens een rookpauze op mama’s herdenkingsdiner in familiekring – zei dat hij op 29 november niet mocht vergeten naar zijn zus te bellen, gezien ze dan jarig is. “Wablief?!”, was toen zowat het enige wat er bij mij uitkwam. Neen, niet omdat ik half-doof ben, maar omdat ik zeker wilde zijn dat ik de datum goed verstaan had. Hij bevestigde: 29 november. Heel straf, want, mijn enige zus verjaart ook die dag! Hunkerman en ik delen dus onze verjaardag en onze zussen zijn eveneens op dezelfde dag jarig!

Nu, ik ben geen wiskundige, maar de kans daarop lijkt me eigenlijk best wel klein?!

Je zou denken dat het hierbij stopt, hè. Maar neen! Eerder deze week waren we de nieuw gekochte woonkamerkast aan het inladen – netjes ieder zijn kant, toen hij me zijn geboortealbum in de hand duwde. Ik bladerde door het boekje, las enkele passages, toen er plots een papiertje uit het abum viel. Het was een wit blaadje uit een notablokje, voorzien van een voorgedrukt opschrift (je kent ze wel, van die handige notablokjes bedrukt met reclame bovenaan). Op het blaadje had zijn mama enkele aantekeningen gemaakt, van belang voor zijn geboorteboekje. Maar, mijn oog viel dadelijk op de opdruk van het blaadje, in lichtblauwe drukletters: “HERBERT” (slechts 1036 mannen in België heten trouwens Herbert, dus het is zeker geen voor de hand liggende naam als pakweg Jean of Jef of Wilfried). Herbert, de naam van mijn Oostenrijkse vader!

Of je nu gelooft in het lot of niet, doet niet ter zake. Want, bovenstaande feiten zijn wat ze zijn: feiten en geen zweverige verhaaltjes (toegegeven, het praten met dode mensen is weer iets moeilijker te staven, maar ik heb het zelf meegemaakt en ben er nog steeds behoorlijk spooked van).

Oh ja, en voor de echt nieuwsgierigen geef ik even mee dat er in gans België slechts 110 mensen mijn voornaam dragen en er niemand is die echt Hunkerman heet (ja, ik heb het voor alle zekerheid nagekeken, je weet maar nooit ;o)  )!...