Er zijn zo van die (maan)dagen waarop het leven heerlijk
kabbelend zijn gangetje gaat...
’s Ochtends kuste ik mijn man gedag, omdat hij de komende 3
dagen op een Duitse vakbeurs zou vertoeven, nadat hij eerst mijn 4 kinderen op
school zou afzetten en uitgebreid afscheid van hen zou nemen. Zelf ging ik naar
het werk voor een normale 8-uren dag zonder teveel onvoorziene omstandigheden
of stress, als we even buiten beschouwing laten dat het er de hele voormiddag
pokkekoud was, omdat de verwarming te laag afgesteld stond. Maar, dat zijn
details.
Na mijn dagtaak zou ik 3 van de 4 kinderen in de avondstudie
op school ophalen - de oudste was zelf al thuisgeraakt – zouden ze me
honderduit over hun schooldag vertellen, liefst alle 4 tegelijk, en zou ik
nadien de spaghettisaus van daags voordien opwarmen (op maandag mag het al eens
wat rustiger aan gaan ’s avonds) en zouden we samen van dit diner genieten,
mijn 4 jongens en ik.
We waren zowat aan onze laatste hap, toen plots een van de 2
oudsten zei: “Oh ja, mama, Rana heeft kanker”, terwijl hij de laatste hap naar
binnen werkte en doorspoelde met wat koude thee.
Sprakeloos keek ik de jongens aan, kon geen woord meer
uitbrengen. “Ja, mama, dat is waar. Ik heb dat op haar facebook gelezen”,
waarop de ander: “En ik heb dat vandaag op school gehoord”. Het moest dus wel
waar zijn dan.
Rana is de oudste dochter van 3 kinderen en heeft nog een
jongere zus en een jongere broer. Sinds de kleuterklas zat zij bij mijn oudste
in de klas, haar zus bij mijn 2de en haar broertje bij mijn jongste.
Met haar mama en enkele andere mama's sprak ik elke 1ste en laatste schooldag af “onder
de mama’s” . We waren een variërende groep van 4 tot 7,8 moeders, die op deze 2
schooldagen het nuttige aan het aangename koppelden en verlof namen van het
werk om zo zelf de kinderen naar school te brengen en na schooltijd weer te
gaan halen, zonder dat ze naar de opvang moesten... en de tussentijd vulden we
met gezellig terrassen in de stad. Beetje us-time om 2x per jaar bij te kletsen
over de dingen des levens, wat te roddelen over anderen, een excuus te hebben
uit eten te gaan en vanaf de late
voormiddag te aperitieven en tussendoor nog wat te shoppen (voor de kinderen of
gewoon lekker voor onszelf!). In het beste geval vulden we er een ganse dag mee,
tenzij de school besliste er een halve schooldag van te maken, zodat we het
programma wat versneld op een voormiddag dienden af te ronden. Maar, die
2-jaarlijkse afspraak met “de mama’s” was een vaste constante.
Ja, WAS. Want, Rana’s mama (een heel erg toffe spontane flapuit die geen blad voor de mond neemt
en ondanks alles wat ze in haar leven al meegemaakt heeft een uiterst positief
en goedlachs mens is met het hart op de juiste plek en doorspekt van een
gezonde portie zelfrelativering, ja zelfspot eigenlijk. Een vrouw zoals ik ze
graag heb dus...) heeft op de laatste schooldag verkondigd dat ze
(eindelijk) ging scheiden en zou verhuizen naar haar geboorteplaats en terug
bij haar vader zou gaan intrekken met haar 3 kinderen. De kinderen zouden van
school veranderen (Rana had net het 6de leerjaar afgerond en zou toch
van school moeten veranderen door de overstap naar het middelbare odnerwijs),
zij zou er werk zoeken nadat ze jaren als zelfstandige met haar man een zaak
gehad heeft en het zou wel allemaal lukken, want ze hadden een ganse zomer om
eraan te wennen dat dit een keerpunt in hun aller leven zou worden.
De 1ste schooldag ging dan ook zonder haar door,
een andere mama moest werken en ikzelf moest echt wel naar huis, omdat mijn
ventje die week thuis aan het inhuizen was en mijn extra paar handen die dag
dus goed kon gebruiken. Ik ben dus met 2 andere mama’s gauw een snelle
chocomelk gaan drinken ’s ochtends en liet hen de rest van het dagprogramma
alleen afhaspelen, terwijl ik naar huis ging.
Met hartkloppingen tot in mijn keel nam ik alle moed bij
elkaar en belde haar gisteren, nadat ik door verstomming geslagen was aan de
eettafel. Ik was in complete shock, wist niet goed wat zeggen, maar vond dat ik
haar – ondanks haar verhuis – moest laten weten dat we aan haar denken en dat
ik er voor haar ben. Haar verhaal was schrijnend: een dochter die de laatste
tijd wat moe was (toch wat nasleep van de aankomende scheiding?) en af en toe
wat buikpijn had (allicht opkomende maandstonden rond die leeftijd?), keelpijn
die snel de diagnose klierkoorts kreeg (ook niet echt leuk, maar wel een
plausibele verklaring voor de moeheid en de knobbels in de keel), zodat ze
vorige week enkele dagen ziek was van school (geen ramp, want ze is een
super-goede voorbeeldstudente die in geval van slechte toetsen omwille van
ziekte nu reeds het nodige krediet verdiend had op haar nieuwe school). Toen de
klachten bleven aanslepen en ze amper nog haar boekentas kon dragen omdat ze zo
futloos was, werd de vroegere huisarts nog eens geconsulteerd voor een 2nd
opinion (de arts in de nieuwe woonplaats kent haar nog niet zo goed), op vraag
van Rana zelf. De moeder stemde in, om het kind gerust te stellen dat die
klierkoorts gewoon wat tijd nodig heeft om te genezen. Toen ging alles plots
heel snel: diagnose leukemie, koffers pakken en naar Leuven vertrekken.
Ja, zo
gaat dat. Geen tijd om te laten bezinken, geen tijd om te wennen aan het idee,
geen overlegperiode in familiekring... Inpakken, wegwezen en dadelijk meer
onderzoeken en dadelijk therapieën.
Rana ligt er nu sinds vorige week, op de
kinderkankerafdeling. Sinds gisteren weten haar nieuwe klasgenoten officieel
dat ze kanker heeft en op haar facebookprofiel is het alsof een golf van
ongeloof en medeleven de virtuele wereld van deze 12-jarige vullen.
Bizar en statistisch vrij onwaarschijnlijk feit is dat een
klasgenote van vorige jaar (die dus ook bij mijn oudste in de klas zat) vorig
jaar onderwijs volgende via “Bednet”, omdat ze na een zwaar chemojaar aan bed
gekluisterd was, een gans schooljaar gemist had en nu herstellende was. 2
kinderen in dezelfde klas, beiden 12 jaar. What are the odds?
Als moeder van 4 kan ik me amper voorstellen wat dat met een
frêle pas uit elkaar gerukt gezin doet - dat de wonden van de scheiding nog aan
het likken is - te moeten weten dat ze hun oudste voor onbepaalde tijd uit
handen moeten geven. Want, ze zal weken en zelfs maanden in Gasthuisberg moeten
blijven, met een slaagkans van 90%.
Ondertussen ben ik het één en ander aan het “organiseren” om
Rana te verrassen en wens ik haar alle succes van de wereld toe in deze
loodzware “life’s a bitch”-praktijkles... Engeltje, vecht als een duivel in een
wijwatervat! Verzet je en geef niet toe aan het fysieke en mentale verval. Geef
de moed niet op, want je leven moest nog maar net beginnen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten