Tijd voor kwaliteit...

Bijna 3 maanden geleden kreeg ik te horen dat de firma waarvoor ik werk in het kader van het herverdelen van de beschikbare middelen mijn functie zou schrappen en mijn taken zou herverdelen.

Concreet werd ik dus ontslagen, wat voor mij een heel nieuwe ervaring was. Met 5,5 maand opzeg voor de boeg besliste ik al snel om me in die periode te laten begeleiden op het vlak van verwerkingsproces, kennis over de huidige arbeidsmarkt, solliciteren (brief, gesprek, netwerk), hoe mezelf verkopen, opleidingsmogelijkheden, enz. Tot op heden is dat een heel erg boeiend en leerrijk traject gebleken, waarin ik toch ook wel enorm aan zelfreflectie gedaan heb en mijn loopbaan tot op heden eens grondig onder de loep heb genomen. Met nog meer dan 25 jaar werken voor de boeg geen onbelangrijke oefening, omdat de professionele weg die ik vanaf nu zal inslagen toch wel een belangrijke is.

“Hoe moet het verder vanaf hier?” is dan ook een vraag die me nu al 3 maanden bezighoudt. Neen, niet dat ik eraan twijfel dat ik van straat zal geraken, noch dat ik me ernstige zorgen maak. Maar, het “wat wil ik nu” is in deze nieuwe jobzoektocht toch wel een prominente spil waar alles om draait. Toegegeven, wat ik écht zou willen is de grote Lottopot winnen, zodat manlief en ikzelf gewoon niet meer hoeven te gaan werken. Helaas blijkt dat als carrièreplan toch niet zo’n haalbare kaart te zijn, weet ik na enkele pogingen.

Als ik de plannen dan iets realistischer uitteken, dan kom ik uit bij deeltijds werk, zodat er niet alleen voldoende ruimte is voor mijn huishouden en gezin, maar ook nog een beetje extra-tijd voor vorming, sport en hobby’s. Wat ik nu wil is dus eerder kwaliteit. Ik heb de afgelopen 20 jaar gewerkt in voltijds dienstverband en heb een curriculum dat naadloos aansluit, zonder ook maar één klein gaatje of rustpauze.

Pas op, je hoort me niet klagen over mijn werk tot op heden: steeds in eigen stad gewerkt met vrij aantrekkelijke uren, die me toch wel in staat stelden om vrij aanwezig te zijn in het leven van mijn 4 kinderen. En, een betrekkelijk goed loon, vaak aangevuld met extralegale voordelen. Nu ik echter besef hoe snel kinderen groot zijn en hoe snel ik oud word, wil ik werkgewijs zo graag een beetje op de rem gaan staan, tot de laatste thuis afgezwaaid is, wat toch nog een jaar of 10 gaat duren, ongeveer. Ik ben dus niet alleen “midlife” op het vlak van eigen leeftijd en levenswijsheid, maar ook op het vlak van intensief ouderschap ben ik net over de helft van het intensieve “moeten zorgen”.

Deeltijds of zelfs halftijds – al dan niet tijdelijk - is dan het sleutelwoord. Een ontlasting voor mijn man, die financieel de grootste bijdrager is en daarnaast heel veel huishoudelijke taken op zich neemt en ook een ontlasting voor mezelf, met meer "werkvrije uren", die binnen de kortste keren ingevuld zullen geraken met meer zinvolle inhoud. Want, op de lauweren rusten, dat is niet de bedoeling van het plan.

Blijft de vraag naar de financiële haalbaarheid, die ik theoretisch gewoon nog niet kan beantwoorden. Want, bijna de helft van mijn loon vrijwillig laten vallen is toch een serieuze stap, die enige mentaliteitswijziging met zich zal meebrengen. Financieel “consuminderen” om ruimte te scheppen voor de gewenste kwaliteitsvollere tijdsbesteding lijkt me perfect mogelijk als ik mijn doel niet uit het oog verlies en ook mijn huisgenoten kan overtuigen van de zin van mijn plan. Want, financieel inbinden in een gezin van 8, dat doe je niet alleen. En toch blijft het in een crisisklimaat met steeds duurder wordende basiskosten geen evidente keuze en zelfs vrij risicovol om te kiezen voor “minder” en een stukje vrijheid en onafhankelijk (en dus financiële zorgeloosheid) op te geven in ruil voor tijd, ons kostbaarste bezit.

Benieuwd of ik de komende weken en maanden mijn masterplan kan omzetten in de praktijk en zo verder kan bouwen aan een nieuwe “ik”…

If you look at what you have in life, you’ll always have more. If you look at what you don’t have in life, you’ll never have enough. –Oprah Winfrey